Drodzy Goście,
Stronę tę założyłem dla upamiętnienia życia i twórczości Ojca mojego - Leonarda Turkowskiego. Był człowiekiem więcej niż przeciętnym. Potwierdzają to pozytywnie Go wspominający uczniowie szkół podstawowych i liceów pedagogicznych, w których uczył, potwierdzają wspomnienia osób ze środowisk, w których przebywał i pracował, osób, które miały sposobność Go poznać. Świadczy o tym dwadzieścia książek, dwa i pół tysiąca artykułów, felietonów, opowiadań, wierszy, radiowych audycji, dziennikarskich notatek.
Nie postawię Mu pomnika. Nie tylko z braku funduszy. Dziś więcej od granitu czy marmuru znaczy obecność w internecie. Życzę Wam, Drodzy Goście, znalezienia tu czegoś dla siebie.
Z ostatniej chwili Uczniowie pamiętają
Wiersz na każdą porę roku
Wiatr
Płakały
szumiały
wierzby rozczochrane,
że los je obdarza bólem licznych ciosów,
że wicher im wyrwał kiście pięknych włosów,
że im porozplatał warkocze sczesane,
że --- chociaż to wieczny, bezdomny samotnik ---
jednak szaławiła i niemądry psotnik.
Płakały
szumiały
grusze rozłożyste,
że je prześladują losu srogie moce,
że wiatr najpiękniejsze postrącał owoce,
że on ma z diabłami sprawki niezbyt czyste,
że --- chociaż to wieczny, bezdomny samotnik ---
jednak szaławiła i niemądry psotnik.
Płakały
szumiały
brzozy białopienne,
że wiatr od nich odszedł --- dał susy tak szybkie,
że --- któż będzie pieścił ich ramiona gibkie
i grał na nich pieśni tęskliwe a senne,
któż będzie wyginał je w łukowe mosty,
któż będzie całował je pieszczotą chłosty?...
Poznań, lato 1933
Wiersz 19-letniego autora opublikowany w tomiku Krzyż na rozdrożu, Bibloteka Wici Wielkopolskich 1935